Batman Hush tom 1

Powiem szczerze. Nigdy wcześniej nie czytałem tej historii, choć 10 lat temu miałem ją wręcz na wyciągnięcie ręki. Chodziłem do pewnego lubelskiego Empiku (wtedy jeszcze istniał ten na skrzyżowaniu Al. Racławickich, Lipowej i Krakowskiego Przedmieścia), gdzie stała półka z albumami komiksowymi. Głównie mandragorowe Spawny i Punishery. Ale Egmont też tam był. Pamiętam Black and White’a i właśnie Husha. Leżał sobie spokojnie na półce, kusząc okładką z Gackiem i twarzami Catwoman i Ivy. Ale w tamtym okresie w ogóle nie interesowałem się komiksami od DC. Animacjami owszem, ale nie komiksami. Jakoś w czasach TM-Semic nabyłem tylko jednego Supermana i jednego Batmana, jednak nie podbili mojego dziecięcego serca. Zakochałem się w Spider-Manie i Punisherze od Marvela i nie ciągnęło mnie do drugiego świata. Pierwszym komiksem DC w XXI w. jaki czytałem był chyba Batman i Superman: Wrogowie Publiczni od Dobrego Komiksu. Dlatego właśnie tak czekam na Kolekcję Komiksów DC od Eaglemoss. Nie płaciłem haraczy Egmontowi i nie mam żadnej pozycji z tego universum. Dlatego wziął bym wszystko. Za rozsądną cenę oczywiście.

Wreszcie mogłem położyć rączki na drukowanym Hushu, w ładnym wydaniu. Twarda okładka jest polakierowana w całości, a nie jak u Hachette tylko obrazek na przedniej stronie. Format jest ten sam, podobny kredowy papier i ten sam smród dopiero co wypuszczonego z drukarni komiksu. Numer był tak świeży, że nawet 1 i 2 strona opowieści wewnątrz były lekko sklejone i musiałem przeciąć parę centymetrów nożykiem. Na samym początku zamiast wstępu od naczelnego, mamy kilka akapitów o samej opowieści. Także krótkie notki informacyjne o scenarzyście, rysowniku, inkerze i koloryście. Na końcu jest galeria okładek, lepsza niż w Hachette, bo arty zajmują całe strony, a nie ramki. I nie ma ich w środku tomu, by nie zaburzać toku narracji. Po okładkach mamy notkę historyczną i przedruk pierwszej 6-stronnicowej historii z Batmanem z Detective Comics #27 z maja 1939. Teraz każdy z nas może się dowiedzieć jak to było z tą sprawą syndykatu chemicznego. Ostatnia strona to polecane lektury, z których 4 wydał już u nas Egmont.

Komiks od pierwszych stron wciąga nas wartką akcją. Batman ratuję ofiarę porwania z rąk Killer Croc’a. Kiedy opada kurz, okazuje się że podczas walki, ktoś podprowadził pieniądze przeznaczone na okup . Mroczny Rycerz rusza w pościg ale zostaje podstępnie powstrzymany. Potem na zimno analizuje przebieg całego zdarzenia i dochodzi do wniosku, że inna osoba musiała opracował ten plan i pociągać za sznurki. Zaczyna prowadzić śledztwo, które powoli zaczyna go doprowadzać do tajemniczego nowego przeciwnika. Po drodze zaś spotka sporo starych znajomych. Czyli dość klasyczne dla Batmana prowadzenie śledztwa, przerywane pojedynkami. Mi taka klasyka nie przeszkadza, bo dzieje się też parę rzeczy w tle. Nie podobało mi się tylko kolejne dorabianie przeszłości po 50 latach. Nagle okazało się, że mały Bruce’a przeżywał bardzo ważne wydarzenia, o których dowiadujemy się dopiero teraz, ale są bardzo ważne dla teraźniejszości. Naciągane to.

SPOILEROWY AKAPIT. Kto nie czytał wcześniej Husha niech przejdzie dalej.

Nie czytałem wcześniej, to nie wiedziałem, że świetny tekst z pilota Batman the Brave and the Bold, czy sytuacja z The Batman 5x1 oparta jest właśnie na tym komiksie. Miałem banana na ustach, gdy obok Poison Ivy wyłonił się kontrolowany przez nią Superman a potem dostawał od pięści z kryptonitowym pierścieniem na palcu który oczywiście miał Batman. „Przyjeżdżając do Metropolis, zawsze trzeba być przygotowanym na spotkanie z Supermanem” :) Dobra była też galeria postaci przewijająca się przez 1 część – Killer Croc, Huntress, Catwoman, Poison Ivy, oczywiście Superman czy w szóstym zeszycie Harley i Joker.

KONIEC SPOILEROWEGO AKAPITU

Nie lubię duetu Loeb/Sale. Przeczytałem ich kolorową serię stworzoną dla Marvela i nie byłem zachwycony. Nie spodobała mi się ani fabuła, bo nie cierpię przerabianych wciąż i wciąż originów, ani kreska. Dla mnie postacie Sale'a są grubociosane i mało szczegółowe, a postacie kobiece wręcz szpetne. Dlatego nie sięgnąłem ani po „Long Haloween”, ani po „Dark Victory” tych samych panów. Ale gdy Loeb ma przykazane tworzyć fabułę w teraźniejszości (wtedy dla roku 2002) a za rysunki weźmie się fenomenalny Jim Lee (ten od X-Menów), do daje to świetny efekt. Nie ma dłużyzn, niepotrzebnej psychologizacji postaci czy użalania się głównego bohatera nad sobą. Są za to wstawki humorystyczne. Może onelinery nie sypią się jak z rękawa, ale charakterystyczne kwestie Gacka, albo jego towarzyszy rzucane co jakiś czas, wymiatają po prostu. Ale są spoilerowe, więc nie będę ich przytaczał – sprawdźcie sami. Loeb dodał swoje flashbacki bo w przeszłości czuje się chyba najlepiej. Po pewnym czasie zaczynały mnie wkurzać, gdy wrzucano je za często, ale dało się to jeszcze przeżyć. Także paleta kolorów stworzona przez Alexa Sinclaira mi bardzo podeszła.

Czyli ode mnie całość, razem z niską, promocyjną ceną i jakością wydania dostaje mocne 8+/10. Chciałbym by było jak najwięcej takich albumów, bym mógł wreszcie uzupełnić swoje braki w wiedzy o komiksach DC.

P.S. Szkoda, że posiadany przeze mnie album to wersja niemiecka. :(