Weapon X - WKKM #45

W Kolekcji Hachette w tym tygodniu mamy powtórkę na naszym polskim podwórku. Oczywiście, wiem to nie jest niczyja wina, ani złośliwość wydawnictwa. Prawie ta sama lista tytułów trafia do Wielkiej Brytanii, Francji, Niemiec, Czech, Rosji a nawet Brazylii. Jednak szkoda, że dostajemy dubel, podczas gdy wiele tytułów ciągle nie może się doczekać premiery w naszym kraju. Nawet w rozszerzonej liście 120 tytułów ciągle nie mamy Infinity Gauntlet i Crushade, Kree-Skrull War, a z nowszych pozycji choćby Dark Avengers, Messiah Complex i War czy Age of Ultron. Dlatego tak żałuję tego miejsca. Co z tego, że minęło 20 lat. Ja jestem z pokolenia TM Semic i czytałem "Broń X" w Mega Marvel, a reszta mnie nie obchodzi. :) Z drugiej strony, może skończą się taki aukcje Allegro - http://allegro.pl/bdb-mega-marvel-5-4-1994-weapon-x-i4489019653.html. Nie wiem, czy ten facet jest głupi, czy bezczelny, że liczy na 80 zł za tamten numer.

Pierwszy raz mam poważne zastrzeżenia co do jakości wydania samego tomu. Drobniejsze wpadki już się zdarzały (kilka stron nie po kolei, nie do końca drukowane obrazki w dodatkach), ale teraz dla mnie Hachette przesadziło. Tłumaczenie zostawiam, bo jest funkcjonalne i spełnia swoje zadanie. Jednakże kolorystyka to koszmar. Sporo ludzi narzeka na gazetowy papier na którym TM-Semic wydawała swoje komiksy. Ale 20 lat temu w swoim pierwszym wydaniu w Mega Marvel, ta historia wyglądała bardzo w porządku. Nie było takich rażących kontrastów. Dzisiaj od samej okładki ta żółć (zamiast białego odblasku) aż bije po oczach. I to nie w przyjemny sposób. Mimo, że powstał w 1991 roku, komiks wygląda jak z żarówiastych lat 80-tych. W tomie "Thor. Ostatni Wiking" też dostaliśmy odnowione kolory i tam efekt był bardzo dobry i estetyczny. Przy "Broni X" kredowy papier wyraźnie nie współgra z "odnowioną" kolorystyką.Jej rekonstruktor - Michael Keller zasługuje na naganę.

Uwagi mam też do rysunku grzbietowego. Cięcie obrazka akurat w tym miejscu robi Spider-Manowi jakby "podwójne" oko. Niemal jak w TASie w rozdziale o Mutagenic Nightmare. Odstęp i przesunięcia tej grafiki nie pomagają. Trzeba będzie dobrze ścisnąć by jakoś to wyglądało. Niezadowolony jestem z tego powodu bo chęć posiadania chociaż jednej całej postaci, była moim głównym motorem napędzającym zakup 45 tomu. To samo z okładką. Oprócz tego, że jest żółtawa, to wybrano chyba najsłabszą grafikę obrazkową z tych jakie się pojawiły w tej mini-serii. Każda inna byłaby lepsza. Moim faworytem jest (by nie powtarzać się po MM) ta, gdzie Logan ma ten kask na głowie. Szpony i czerwień okładki dobrze ze sobą współgrają. Jak pokazuje internet dało się front zrobić współcześnie i o wiele lepiej. Kolory położyły ten tom WKKM. Niemal jak rysunki historii "Machiny" w 75 numerze Batmana TM-Semic.

Przechodząc do treści, dla mnie jest to kolejna wada (uwaga na spoilery). Napiszę to ostatni raz - bardzo nie lubię originów. Po pierwsze - nuda. Nic, albo niewiele się w nich dzieje. Nie ma kostiumów (albo wchodzą na samym końcu), mamy jakieś postacie które widzimy pierwszy raz na oczy, znani bohaterowie nie zachowują się jak do tego przywykliśmy (https://www.youtube.com/watch?v=V4b7gEu7b74). I oczywiście od dawna wiadomo jak to wszystko było i jak się skończyło. Mnie osobiście nie obchodzą jakieś duperele i nieważne szczególiki. 20 lat temu przeczytałem raz i to mi wystarczy. A tu nie dość, że ciągle się wraca do tego motywu (X-Men 1 i 2, Wolverine Origins, animacja Wolverine and the X-Men, teraz WKKM), to jeszcze ciągle się go rozbudowuje (komiks Wolverine Origins znowu podwójnie wydany przez Mandragorę i Hachette). No ile tego można?! Jasne - Barry Windsor-Smith napisał ją, bo musiała powstać by wszystko wyjaśnić. Ale raz na jej przeczytanie to i tak za dużo.

Sama opowieść wpisuje się w schemat wszystkich originów. Jacyś nieznani sprawcy porywają Wolverine'a z ulicy. Umieszczają go w jakimś laboratorium i eksperymentują na nim. Źli ludzie robią z nim złe rzeczy, wystawiają go na próby i sprawdzają do granic jego możliwości. A na koniec on się buntuje, zabija wszystkich (albo tak mu się wydaje) i ucieka. KONIEC PIEŚNI. Do tego dochodzi jeszcze ten najdłuższy wstęp Marco Lupoi'ego na początku albumu. Ja miałem wrażenie, że próbuje gorączkowo uzasadnić dlaczego ten tom tak wygląda i że niewiele się w nim dzieje. Powoływanie się na "artyzm" i "wyjątkowość" drażni mnie trochę. Gładkie słówka są dla mnie gorsze, niż rzetelne wytłumaczenie.

Po prostu po tylu odwołaniach i nawiązaniach już mnie nie rusza groza i okropieństwa z jakimi zmagał się "pan Logan". To oczywiście było straszne i nieludzkie co uczynili mu Profesor, Dr Cornelius i nieodtajniony pracodawca (Apocalipse? Wiliam Stryker? Rząd Kanady lub USA?). Ale niestety konieczne. Został zahartowany w ogniu i krwi. Dopiero po tym koszmarze narodził się Wolverine jakiego znamy i kochamy. I z łatwością można zrozumieć jego najskrytsze życzenie ujawnione w "House of M"., gdzie w końcu ostatecznie odzyskał swoją pamięć i tożsamość, tak nieludzko mu odebraną.

Oczywiście refleksje podczas lektury nasuwają się same. Rozmowy Profesora i Dr Corneliusa poruszają i oburzają. Jak mogą odbierać człowieczeństwo Loganowi ("Mutanci nie są ludźmi") wybielając swoje czyny,  podczas gdy sami popełniają takie okropieństwa? Tego koszmaru i zbrodni nie da się usprawiedliwić. Zrozumiałe jest, że przy takiej historii autor musiał ograniczyć humor do minimum, by nie popaść w groteskę. Najzabawniejszą sceną zostały dwie poniższe miny Dr Corneliusa jako reakcja na słowa wypowiadane do mikrofonu przez Profesora. No i te lamenty Profesora po stracie ręki od razu nasunęły mi na myśl fragment filmu "Chłopaki nie płaczą" (https://www.youtube.com/watch?v=7nD6Bhjymh4)

Mi nie było żal tych wszystkich osób, które Wolverine zabił podczas swojej próby ucieczki. Dostali to na co zasłużyli. Smutek pojawił się gdy okazało się, że to tylko symulacja a oprawcy na zimno komentują jej przebieg i zakończenie. Wśród fanów pojawiają się dyskusje czy podczas drugiego zdarzenia, po zabiciu pantery, Logan uciekł naprawdę? Czy była to tylko symulacja? Ja uważam, że jednak uciekł naprawdę a Profesor poniósł zasłużoną karę. A nawet jeśli nie udało mu się to w tamtym momencie, to zrobił to później. Bo w końcu wszyscy wiemy, że jednak im uciekł. I adamantium stało się jego nierozłączną częścią. Zabawne były nawiązania w filmie X-Men. Days of the Future Past. Gdy przyszły Wolverine nie może się przyzwyczaić, że jego przeszłe ciało ma tylko kościane szpony, a wykrywacze metali nie piszczą gdy przez nie przechodzi.

Obiektywnie Barry Windsor-Smith wykonał dobrą robotę. Sam napisał spójny, logiczny i wyjaśniający scenariusz i sam go narysował. Może podobać się ten fakt, że jego styl jest tak podobny do Chrisa Claermonta który rządził wtedy mutantami. Pokazuje nam to ciągłość i spójność przygód Logana. Kolory może mu wyszły takie sobie (za ostre przejścia między kolorami) ale na 1991 rok były odpowiednie.

Na koniec tylko powtórzę, że akurat tego tomu wyjątkowo nie polecam. Dla mnie ma trochę zbyt dużo mankamentów. Jedyny duży przymus to grafika grzbietowa i brak dziur w Kolekcji. Ale przecież nie wszyscy kupują całość WKKM, więc tym osobom radzę raczej odłożyć pieniądze na Diabła Stróża i Revelations.