Fearless Defenders: Doom Maidens MMH #18

Jest to pierwszy w Superbohaterach Marvela komiks z okresu Marvel Now. Cieszę się, że nie ostatni. A wobec mocnej eksploatacji tego okresu przez Egmont, cieszę się też, że i Hachette publikuje pozycje z tego okresu. Jest konkurencja i wybór - twarda czy miękka okładka, drożej czy taniej, premiera czy dubel. Tekst będzie dość spoilerowy, bo niewiele osób czytało ten komiks a pojawiły się pewne różnice zdań na jego temat.

Fabuła jest wg mnie niestety dość sztampowa. Nagle tak z niczego pojawia się wielkie i bardzo śmiertelne zagrożenie ze świata Asgardczyków. Upadłe Walkirie - Panny Zagłady mają moc i siłę by spustoszyć cały Midgard. A kto im się może przeciwstawić - oczywiście tylko jedyna dobra Walkiria, która pozostała z całego Walkirionu. Pani Śmierci Hela przewidując, że ona sama sobie nie da rady, daje jej królową Amazonek Hipolitę. Za to Wszechmatka trochę olewa sprawę i pozwala na dołączenie tylko zabujanej w Walkirii archeolożki i Misty Knight, która musi ją ochraniać panią doktor, mimo sprezentowanej jej zbroi.

To jest bardzo sfeminizowana historia, bo złym też okazuje się kobieta, która porywa Moonstar z New Mutants. Bo okazuje się że ta była mutantka (czemu nie odzyskała mocy po AvX - nie wiem), też była/jest walkirią i teraz dzięki niej Pani Le Fay (ale nie Morgana, bo to przeciwniczka Kapitania Brytani) udaje się ożywić Panny Zagłady. Na szczęście przy okazji Moonstar zostaje uwolniona. Też dostaje zbroję i moce walkirii, by móc walczyć z zagrożeniem. W międzyczasie Walkiria odkrywa swoją mroczną przeszłość. Czyli pojawia się tu zabieg doklejania historii, kiedy wszystkie inne pomysły się wyczerpią. Nienawidzę takich motywów, bo są strasznie sztuczne i źle wyglądają z resztą dziedzictwa danej postaci. Gdyby naprawdę coś takiego się wydarzyło, powinno być pokazane w Defenders vol.1 - serii w której Brunhilda była prawie od samego początku i która miała ponad 150 zeszytów, Wszystko kończy się spektakularną bitwą na którą z pomocą przybywa wiele żeńskich bohaterek zebranych przez Misty Knight - Kapitan Marvel, She-Hulk, Hellcat, Electra, Czarna Wdowa itp.

 Cały komiks wydał mi się dziewczyński. I nie chodzi tylko o to że bohaterkami są tylko kobiety, przeciwnikami są kobiety, Bogami są kobiety... Właściwie jedynym facetem był przydupas głównej złej i bezimienni henchmeni i zombiaki, którzy szybko giną. Oprócz tego jest też niechętne podejście do mężczyzn i nie korzystanie z ich pomocy. Dlatego kawaleria na końcu to też tylko same kobiety. Widać tu chęć pokazania jak silne i niezależne są te wszystkie wojowniczki. To jest trochę dziwne, bo scenarzysta jest facetem. Ale mocno się wczuwa w kobiecość. Tak mocno, że obowiązkowo dorzuca delikatny wątek lesbijski, bo tak sobie chyba wyobraża że wśród silnych i niezależnych kobiet "musi" on istnieć. :) Niestety widać też, że pracował wcześniej przy Fear Itself, więc cała ta akcja jednak jest dość miałka. W ogóle trudno mi było się wczuć w całą historię i utożsamić z bohaterkami. Wyszło to trochę zbyt sztucznie. Ale myślę, że damskie czytelniczki mogłyby te motywy zainteresować.

Rysunki Willa Slineya mi się spodobały. Są w mocno rysunkowym-kreskówkowym stylu, który ja dość lubię, Nie silono się na niepotrzebny tutaj realizm obrazu. Wszystko jest czytelne, szczegółowe, przyjemne dla oka. Tak samo dobrze i ciekawie skomponowano okładki poszczególnych zeszytów. Dobrze wykonana robota. W samym albumie faktura papieru była za to nieco dziwna. Jakby bardziej szorstka niż w poprzednich, gładszych tomach. Ale to może być tylko moje, subiektywne wrażenie albo problem tylko mojego egzemplarza. Wobec mniejszej rozpoznawalności bohaterki bardzo przydają się, zawarte w dodatkach i geneza powstania Walkirii i jej krótka historia. A jej wizerunki różnych artystów cieszą oko.

źródło: https://www.youtube.com/watch?v=qXaSgJ3rWNQ&t=64s

Ogólnie jest to solidnie wydany tom, przedstawiciel serii Marvel Now, która w inny sposób nie byłaby obecna w naszym języku. Na pewno komiks dla ciekawych i oczekujących czegoś troszeczkę innego, ale nie za bardzo, bo schemat fabularny jest dość podobny. Z pewnością mogę polecić tym którym spodobał się "Fear Itself".

Ocena: 7/10