Spiderversum

Egmont rzucił się na to Spiderversum tak mocno, że aż poleciał z płaczem do Panini, żeby 

zabrały ten tom z WKKM. Tyle że potem wydał to dokładnie tak samo, jak zamierzało Hachette, z 

dziurami fabularnymi. Oprócz głównej serii po polsku wydali jeszcze tylko Spider-Mana 2099, 

który zawiera 3 zeszyty tie-inów. Ale nie ma brakujących zeszytów z serii o najnowszym Scarlet 

Spiderze w których to, bagatela, rozwalają ważny ośrodek klonowania. I to w sytuacji, gdy 

dostaliśmy wcześniej mało istotne rzeczy z np. Original Sin. No szkoda, szkoda. WKKM #144 od 

Hachette daje nam jeszcze jeden zeszycik z Edge of Spiderversum, gdzie Spider-UK napotyka 

Spider-Gwen. Jego najlepiej przeczytać po tomie z Preludium.

Wszystko umiera, trwają inkursje, Korpus Kapitana Brytanii jest w rozsypce a Cesarzowa 

multiświata nie wie co robić. Na dodatek zaczynają ginąć Pająki na kolejnych wersjach Ziemi. 

Ale w związku z większym zagrożeniem, nikt nie zwraca uwagi na alarmy Spidera-UK, więc on sam 

musi ruszyć do multiversum i zacząć ratować swoich braci. W tej historii Dan Slott sprytnie 

wymija krytykę o tym jakim jest słabym scenarzystą, że kiedyś to był Straczyński, że ho-ho, a 

on to smętne prfff. Po prostu bierze i rozwija na tapecie tamten wątek totemów pajęczych, 

przywraca kolejny raz Morluna i wszystko rozwija i powiększa, dodając rodzinkę Morlunów, dając 

totemom większy sens i kosmiczne wręcz znaczenie. Dobrze, że teraz dostaliśmy wytłumaczenie jak i dlaczego Morlun ciągle powracał. Scenarzysta z najdłuższym stażem przy 

przygodach Spider-Mana ma po prostu rozmach. Jednocześnie wraca Superior Spider-Man wyrzucony poza czas w 5 tomie swoich przygód i sam też zaczyna tworzyć swoją grupę, by walczyć z Dziedziczącymi. Co przy jego megalomani z czasem doprowadzi do spięć.  

Najlepsze jest to, że możemy podziwiać wiele wcieleń Spiderów. Tworzone są zarówno jako 

wariacje "co by było gdyby" (Spider-Gwen), jako warianty pająków wyciąganych z przeszłości 

"naszego" Parkera (Spider-Kapitan Universe, sześcioręki Spider) czy jako miks tych koncepcji. 

Pamiętacie np. Spider-Cida z Clone Sagi, którego stworzył Jackal i widzieliśmy go w komiksach 

TM Semic? Tu jest ktoś podobny, tylko działający pod dobrej stronie, za to metodami Punishera. 

Jest Spider-Man 2099 i wielu innych. Na dodatek są ciągłe odniesienia do pajęczej historii 

(Gobliny, Gwen Stacy) I to jest właśnie piękne i dzięki temu cały evencik wręcz się połyka a 

nie czyta.

Trochę dziwne było to, że dla odmiany w Edge of Spider-verse 2 nie mamy typowego, wolnego 

originu Spider-Gwen, tylko szybki recap a potem wrzucenie nas w jej świat. Który jest dość 

brutalny i obcy, bo tak wiele znanych i lubianych, pokazuje swoją drugą, gorszą stronę. No i 

rysunki są tam mocno surowe, nie każdemu przypadną do gustu, w przeciwieństwie do miękkich, 

pastelowych, przyjemnych okładek tej serii.

No i ten rozwalający, typowy dla Pająków humor. Nawet jak niektórzy z nich go nie używają, to 

podkreśla tylko ich komizm, wobec żartów innych wersji. Sama przecież myśl o Spider-Manie 

zachowującym powagę w każdej chwili, wywołuje u mnie banana na ustach. Albo Spider-Małpa 

dziwiąca się, że Spider-Ham umie mówić. I ciągłe żarty o boczku. Albo klonowaniu. Albo żarty z japońskich Spider-Manów, w tym pojawienie się tego z serialu tv z lat 70-tych. 

Za rysunki w większości odpowiada Oliver Coipiel, więc ich jakość jest wysoka. Szczegóły, 

ekspresja, dokładność, łagodność rysów. Mi jego prace zawsze przypadają do gustu. Pozostali 

artyści, nie są źli i też potrafią cieszyć oko, choć może nieco mniej. Znowu - modele 

kolejnych Spider-Manów, robią najlepsze wrażenie.

Event jest perełką. Zgrabnie nawiązuje do aktualnych wtedy inkursji a jednocześnie łączy ze 

sobą wiele pajęczych serii. Z sensem, logiką i humorem. Każdy spider-fan nie ma się co 

zastanawiać, tylko brać co można. Ja jeszcze raz przeczytałem Preludium, które wyszło jakiś czas temu, a czuję, że będę wiele razy wracał do tej historii.

Ocena: 9/10
Znak jakości 8azyliszka